İlk təəccübümü təyyarədən enəndə yaşamışdım... Əlləri ilə işarə edib bizi növbəsiz dəvət etdilər... Yaxınlaşdıq "check in" etməyə. Alışdığımızdan fərqli bir qarşılama vardı... Bir neçə nəfər əllərində şəxsi telefonları ilə bizim məlumatları daxil edirdilər...
Bir nəfərə ortalama 15 dəqiqə vaxt sərf ediləndə, təyyarə dolusu insanın məlumatları üçün nə qədər vaxt gedəcəyini hesablayın demirəm, başınızı ağrıtmayın...
Nəysə Monroviada aeroport macərəlarımız barədə rahat bir yazı çıxar, ona görə burda bu qismi saxlamaq istəyirəm.( Nəzərə alın ki, bir neçə saat orda olmuşuq)
Xülasə, günortadan sonra endiyimiz ölkəyə hava qaralanda giriş edə bilmişdik.
Bizi qarşılaşmağa gələnlərdən birinin maşını ilə yola çıxdıq. ( Digər maşınlara baqajlarımız yerləşdirildi)
Qaranlıqdan ətrafı müşahidə etmək olmurdu... Sürücümüz olan müəllim; "bəlkə də qaranlıq olması yaxşı oldu, ən azından yavaş- yavaş alışarsınız. İndi görməyin" dedi.
Saatlardır yol gəlirdik. O qədər yorğun idim, çatanda heç nəyi düşünmədim, ətrafıma baxmadım, ancaq ilk yadımda qalan ölkədə sanki isti, nəm, bürkü bir hava olduğu idi...
Bu hissi tanıyırdım. İstanbulda Floriya akvarium var. Onun içində ayrıca "yağmur ormanları" deyilən bir hissə... Akvariuma 3-4 dəfə getmişəm, çox gəzə bilmirdim o qismi...
1-2 saatlıq gəzintinin ən çoxu 20 dəqiqəsini dözə bilmədiyim, tez bitirmək istədiyim havanın altında indi yaşamalı idim... Üstəgəl çox istəyərək gəlmişdim. Roman mlm, dəfələrlə istəsən gəlmə deməsinə rəğmən, hər şeyi, hər kəsi geridə buraxıb gəlmişdim...
İsti desən, isti deyil, sərin desən sərin...
Akvariumu ziyarət edənlər, yaxud bənzər auranı yaşayanlar nə demək istədiyimi anladı...
Əslində bu yazını yazmağa tamam başqa məqsədlə başlamışdım, yarımçıq saxladım. Üzərindən 3 gün keçib, nə demək istədiyimi unutmuşam.
Ona görə yenidən şəkillənəcək bundan sonrakı qisim.
Məni ilk narahat edən hava və quyu suyunun dadı olmuşdu.
Və bir də qorxu yaranmışdı... Biz nə ettik...
Burda başımıza bir şey gəlsə necə olacaq...
Buraları da qısa keçirəm...
Amma inanın havaya, suyun dadına alışmaq da qorxunun itməsi də cəmi bir neçə günümü aldı.
Ki o günlərdə bizim Afrikada olduğumuzu ən yaxınlarımızdan başqa kimsə bilmirdi.
Mən paylaşımlara 2həftə sonra başladım.
İndi Bakıdan "istidən yanırıq" mesajları gələndə, "biz nə yaxşı sərindəyik" düşünürəm.
Hazır sular almıram, quyu suyunun dadına alışmışam. Hətta bəyənirəm. Çaydanı ərp etmədiyi üçün, rəğbətimi belə qazanıb...
Və 2 ayın sonunda mənə elə gəlir ki, elə həmişə burda yaşamışam...
İnsanoğlu nə qədər tez alışırmış...
Yaxud belə deyim, alışmaq nə gözəl nemət imiş...
Unutmaq da həmçinin...
Yoxsa necə yaşanılar...
Necə davam edilər bilmirəm...
Çox çətin olardı...
Sizlərə maraqlı nələr varsa, yazın digər sualların sırasına əlavə edib cavablayaram.
2 ay keçib.
İndi üçün nə yaxşı ki, deyirəm...
Ümumi tabloya baxanda...
Nə yaxşı ki...
Bakıda həyatımı təqib edə bilmirdim...
Sanki kənardan baxırdım, yaşadıqlarımı sonradan analiz edirdim...
Heç nəyə ( geniş mənada) vaxt çatdırmırdım. Yaxud öncəliklərim məni ilk tərk edən ( edəcək) şeylər idi...
Afrikada isə heç nə məndən qabağa qaçmır.
Amma həyat da cansıxıcı deyil..
Nə bilim bəlkə Tolstoyun təbiri ilə mən bir səfərə çıxdığım, indi olduğum şəhərə də yeni biri gəldiyi üçün möhtəşəm hekayələrin yaşanması, yazılması üçün vaxt, vədə yetişib...
Gələcək nə gətirəcək bilmirəm...
Ancaq bizim Liberyanı, Liberyanın da bizi sevməsini ümid edirəm...